Flor de Arena – Tiquilia paronychioides

Opis szczegółowy

Jedna z najpopularniejszych peruwiańskich roślin polecana do oczyszczania i wspierania organizmu.

Informacje botaniczne

Flor de Arena to bardzo drobna roślina. Jej liście są niewielkie, zielonoszare, owalne. Pędy i listki pokrywa delikatny meszek. Kwiaty mają formę gron i tworzą kwiatostany w formie kłosów. Niepozorne owoce zawierają nasiona. W fitoterapii wykorzystuje się całą naziemną część rośliny, czyli ziele. Świeże ziele jest szare, bezwonne. Pozyskiwanie surowca odbywa się tradycyjnym ręcznym zbieraniem z dziko rosnących stanowisk.

Pochodzenie i występowanie

Flor de Arena występuje dziko w wysokogórskich i niżej położonych rejonach Andów peruwiańskich. Nie zaobserwowano istotnych różnic w działaniu czy składzie chemicznym roślin zbieranych z różnych miejsc, choć mogą się one różnić wyglądem. Okazy wyżej położone są mniejsze i ciemnozielone, te z niższych terenów są bardziej szarozielone i silniej owłosione.

Zastosowanie / dawkowanie

Flor de Arena należy do najczęściej polecanych peruwiańskich ziół. W medycynie tradycyjnej od wieków stosowana jest do ogólnej detoksykacji organizmu, przy nadkwasocie żołądka, problemach trawiennych, otyłości, bezsenności, stanach depresyjnych oraz różnych nerwicach. W ostrych przypadkach wykorzystywana jest pomocniczo przy zapaleniu nerek, prostaty, dróg moczowych oraz stanach zapalnych błon śluzowych.

Inne źródła, oparte na medycynie ludowej, wskazują na użycie ziela flor de arena do oczyszczania organizmu (szczególnie przy zatruciach pokarmowych), w chorobach układu trawiennego, problemach żołądkowych i w schorzeniach degeneracyjnych wątroby. W Boliwii wykorzystywana jest także jako środek przeciw dnie moczanowej (wspomaga redukcję kwasu moczowego) oraz ze względu na uspokajający wpływ na układ nerwowy – szczególnie sprzyja łatwiejszemu zasypianiu.

Napar z flor de arena jest chętnie używany do odświeżania i pielęgnacji skóry. Wykazuje pozytywny wpływ na warstwę naskórka w przypadku suchej, zmęczonej i tracącej elastyczność skóry. W niektórych rejonach Andów napar ten stosuje się również przy gorączce i problemach z naczyniami krwionośnymi oraz metabolizmem lipidów.

W Europie rośnie zainteresowanie i spożycie flor de arena, co zaowocowało licznymi badaniami dotyczącymi jej składu i jakości. Analizowane są m.in. składniki tłuszczowe (kwasy tłuszczowe, steroidy), flawonoidy, alkaloidy, minerały, zanieczyszczenie chemiczne i ewentualna toksyczność w stanie suchym i świeżym. O wynikach dotyczących składników aktywnych przeczytasz w kolejnym akapicie.

Niektóre substancje zawarte w zielu flor de arena wykazują w odpowiedniej dawce działanie moczopędne (efekt usuwania nadmiaru wody), wzmacniające dla ścian naczyń krwionośnych oraz oczyszczające dla układu pokarmowego.

Składniki aktywne

Analiza TLC wykazała obecność flawonoidów (kwercetyna, rutozyd, hiperozyd), kwasów polifenolowych (kwas rozmarynowy, kawowy), steroli roślinnych (beta-sitosterol, kampesterol, stigmasterol) oraz liczne minerały (wapń, potas, magnez, sód, miedź, chrom, żelazo, cynk, mangan, selen).

Zawiera również niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe (kwas linolowy, oleinowy, oleopalmitynowy, laurynowy, mirystynowy, alfa-linolenowy, iglocerynowy, pentadekanokarboksylowy i inne). Ich obecność potwierdzono metodą chromatografii cieczowej i gazowej wraz z próbami określenia ilościowego.

Tradycyjne dawkowanie

Jedną płaską łyżeczkę ziela zalewa się szklanką wrzącej wody, pozostawia pod przykryciem na ok. 15 minut, następnie odcedza. Zaleca się pić 2–3 szklanki naparu dziennie. Inne źródło zaleca zalanie 5 g suszu 1 litrem wody – całość wypijana w trzech porcjach w ciągu dnia. Wszystkie źródła podkreślają, że ziela NIE NALEŻY gotować!

Fitoterapeuci z Ameryki Południowej określają dzienną dawkę terapeutyczną na ok. 3,5 g świeżego ziela dziennie. Badania laboratoryjne wykazały, że toksyczne objawy pojawiają się dopiero po spożyciu ponad 215 g świeżego ziela, co praktycznie uniemożliwia przypadkowe przedawkowanie przy rozsądnym stosowaniu i przestrzeganiu zalecanego dawkowania.