Lucerna siewna – Medicago sativa

Nazwy zwyczajowe: Lucerna siewna, alfalfa, lucerna, lucerna uprawna, Medicago sativa, Alfalfa (ang.), Luzerne (fr.), Lucerne (niem.), Alfalfa (hiszp. i globalnie), Alfalfa (łac.), Alfalfa (oryginał arabski)

Nazwa łacińska: Medicago sativa

Pochodzenie: Azja, Australia, Europa, Ameryka Południowa, Ameryka Północna

Krótki wstęp

Uprawa lucerny jako paszy, szczególnie dla bydła, jest bardzo rozpowszechniona z uwagi na wysoką zawartość białka wspomagającą budowę masy mięśniowej. Dopiero niedawno spożycie młodej, zielonej lucerny zyskało popularność także wśród ludzi dzięki jej wyjątkowym właściwościom, choć wzmianki o jej leczniczym wykorzystaniu pochodzą już ze starożytności. Rozmnażana jest z nasion w kształcie nerki. Najlepiej rośnie w cieplejszych regionach strefy umiarkowanej, tradycyjnie uprawiana w rejonach kukurydzianych i buraczanych. Preferuje gleby o neutralnym pH. Dzięki głębokiemu, rozgałęzionemu systemowi korzeniowemu jest odporna na suszę.

Nasza lucerna zbierana jest w fazie 10–15 cm wzrostu, gdy młode liście mają najwyższe wartości enzymatyczne. Starannie oczyszczona i liofilizowana (suszenie próżniowe na zimno), następnie mielona na drobny proszek. Ta delikatna metoda przetwarzania pozwala zachować maksimum cennych składników.

Opis szczegółowy

Lyofilizowane liście młodej lucerny siewnej są zbierane w okresie, gdy zawierają wysoką wartość enzymatyczną.

Informacje botaniczne

Lucerna siewna to wieloletnia roślina z rodziny bobowatych. Lucerna, znana także jako alfalfa, dorasta do metra wysokości. Charakteryzuje się trójlistkowymi ogonkowymi liśćmi oraz kwiatami w kolorze niebiesko-fioletowym. Owocem lucerny jest nerkowaty lub spiralnie skręcony strąk.

Pochodzenie i występowanie

Lucerna pochodzi z rejonów Azji Mniejszej i Środkowej. Uprawiana była w Europie już od czasów starożytnej Grecji i Rzymu, do których przybyła z Persji przez Grecję. Obecnie jest rozpowszechniona również w Ameryce, Azji oraz Nowej Zelandii.

Zastosowanie / dawkowanie

Młoda, zielona lucerna – podobnie jak młody jęczmień czy młoda pszenica – jest wykorzystywana do alkalizacji zakwaszonego organizmu. Oczyszcza i detoksykuje organizm. Lucerna od wieków stosowana była jako środek spowalniający procesy starzenia i wzmacniający organizm. Dzięki swoim właściwościom anabolicznym wspiera zwiększenie wydolności i odporności organizmu. Tradycyjnie wykorzystywana była w dolegliwościach układu trawiennego, poprawia trawienie (detoksykuje przewód pokarmowy) i neutralizuje nadmiar kwasów żołądkowych. Witamina U obecna także w surowej kapuście, wspomaga leczenie wrzodów. Lucerna poprawia apetyt i wspiera metabolizm. Reguluje pracę wątroby oraz nerek – działa jak naturalny diuretyk. Wspomaga lepsze wchłanianie białka, wapnia, żelaza i innych składników mineralnych. Jest odpowiednia dla diabetyków dzięki zdolności stabilizowania poziomu cukru we krwi. Wysoka zawartość witaminy D, wapnia i fosforu wzmacnia kości i zęby, co szczególnie docenią dzieci w okresie wzrostu i starsze kobiety z tendencją do osteoporozy. Znane są również właściwości antyseptyczne lucerny. Stosowana jest przy stanach zapalnych wszelkiego pochodzenia. Łagodzi bóle u osób cierpiących na reumatyzm, szczególnie artretyzm.

Substancje czynne

Medicago sativa, czyli lucerna siewna, zawiera ogromne ilości białka – aż do 40% w kiełkach i około 20% w młodych pędach. Dzięki temu lucerna wykazuje silne działanie anaboliczne. Ze względu na zdolność budowy tkanki mięśniowej i innych tkanek jest świetnym dodatkiem dla osób aktywnych fizycznie i sportowców. Wśród białek znajdują się wszystkie osiem aminokwasów egzogennych. Lucerna dostar-cza także licznych witamin (A, E, D, K, B6) oraz pewne ilości witamin C i U. Warto wspomnieć również o bogactwie minerałów (wapń, fosfor, żelazo, potas) oraz chlorofilu.

Tradycyjne dawkowanie

1 łyżeczkę lucerny rozmieszać w 150 ml wody lub innego chłodnego płynu. Zaleca się stosować 3 razy dziennie przez okres trzech tygodni.